ORIGINAL_ARTICLE
ممنوعیت استفاده از سلاح کشتار جمعی (نقد و بررسی ادلّه)
بررسی حکم استفاده از سلاحهای کشتار جمعی مسئله اصلی این مقاله است که با استفاده از منابع عقلی و نقلی به آن پرداخته میشود. مدعای این مقاله نیز این است که استفاده از سلاحهای کشتار جمعی که انهدام گستردهای در پی دارد و تبعات آن فراگیر، پیشبینیناپذیر و مهارناشدنی است و سلاحهای شیمیایی، میکروبی و هستهای را در برمیگیرد، بر اساس ادلّه فقهی، ممنوع و حرام است. از جمله مبانی حرمت این سلاحها تأکید دین اسلام بر هدایت الهی بشر، کرامت ذاتی انسان و صلحطلبی میباشد؛ در ضمن اسلام به اخلاق مداری، برخورد با عطوفت و انسانی با غیر نظامیان بهویژه زنان، کودکان و کهنسالان حتی اسرا توصیه کرده و بالاتر آنکه حقوق حیوانات و محیط زیست را در جنگها از نظر دور نداشته است.
https://psq.bou.ac.ir/article_22887_289b25ad0010176562ca27336c6c21ba.pdf
2012-12-21
1
27
10.22081/psq.2014.22887
سلاح کشتار جمعی
سلاح هستهای
جنگ در اسلام
تعهدات بینالمللی
حقوق بشر
مهران
اسماعیلی
1
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی
AUTHOR
زهرا
زکی
2
کارشناس ارشد تاریخ اسلام از دانشگاه بین المللی اهل بیت (ع)
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
بازشناسی نظام رفتاری امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) در دوران حکومت خود با مسیحیان
رفتار حاکمان صدر اسلام با اهل ذمه به عنوان یک اقلیت دینی در جامعه اسلامی از جنبههای مختلفی شایستة بررسی است. امیرالمؤمنین علی7هم در ایام حکومت خود نظام رفتاری ویژهای داشت که زمینهساز روابط مسالمتآمیز پیروان ادیان مختلف و گرایش مسیحیان به اسلام شد. نظام رفتاری امیرالمؤمنین علی7 با مسیحیان عصر حکومت خود را در چهار حیطة اجتماعی، اعقتادی، سیاسی و اقتصادی میتوان بررسی کرد. نوشتار حاضر میکوشد ضمن ارائه گزارشی از این چهار حیطه و مؤلفههای فرعی آن، نشان دهد که برخورداری از حقوق سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، عقیدتیِ مسلمانان و غیر مسلمانان جامعه جزو نخستین اولویتهای امیرالمؤمنین علی7 در دوران حکومت ایشان بوده است
https://psq.bou.ac.ir/article_22888_72058302b06f7d8478b779c5eab4847b.pdf
2012-12-21
8
37
10.22081/psq.2015.22888
امیرالمؤمنین علی(ع)
مسیحیان
اهل کتاب
اهل ذمه
تاریخ صدر اسلام
خدیجه
عالمی
1
استادیار گروه تاریخ دانشگاه تهران
AUTHOR
سمیه
مؤمنه
2
کارشناس ارشد تاریخ اسلام دانشگاه تهران
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
درآمدی تاریخی بر جایگاه حدیثنگاری از دیدگاه عروۀ بن زبیر با تکیه بر اندیشه پویانگری
یکی از مباحث بسیار مهم در تاریخ حدیث اهل سنت و جماعت، بحث گرایش صحابه و تابعان به نگارش یا عدم نگارش احادیث در قرن اول هجری است. دیدگاه بیشتر آنان نسبت به نگارش حدیث از میان گزارشهای موجود در کتابهای رجالی و تاریخی در دسترس است. براساس این گزارشها، برخی از ایشان اقدام به نوشتن حدیث کردند و برخی دیگر، گرایشی به مکتوب ساختن روایتها نداشتند. در این میان، آنچه جلب توجه میکند وجود برخی گزارشهای متعارض درباره گرایش تعداد بسیار اندکی از ایشان، نسبت به این موضوع است. یکی از این افراد، تابعی مشهور در میان اهل سنت، عروۀ بن زبیر است که از فقهای سبعه مدینه به شمار میآید. این مقاله، پس از بررسی شخصیت عروۀ بن زبیر، به منظور دستیابی به تحلیلی جامع از گزارشهای متعارض درباره دیدگاه وی نسبت به نوشتن حدیث، از اندیشه پویا نگری بهره میبرد. نتیجه مقاله نشان میدهد که هر یک از این گزارشها، نشان دهنده مرحلهای از زندگانی وی هستند و باید در امتداد یکدیگر ارزیابی شوند.
https://psq.bou.ac.ir/article_63547_f9fb5bce42b3901ae86791803edb9818.pdf
2012-12-21
38
67
10.22081/psq.2017.63547
عروۀ بن زبیر
تاریخ حدیث
نگارش حدیث
پویا نگری
ایستا نگری
مهدی
ایزدی
1
دانشیار علوم قرآن و حدیث دانشگاه امام صادق(ع)
AUTHOR
محمد حسن
شیرزاد
2
دانشجوی کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه امام صادق(ع)
AUTHOR
محمد حسین
شیرزاد
3
دانشجوی کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه امام صادق(ع)
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
جستاری تاریخی در آیینهای سلطانی دولت بویهیان
در سده چهارم هجری، آل بویه ایرانی تبار موفق شدند گستره وسیعی از سرزمینهای عباسی را به اطاعت خود در آورند. ریشه ایرانی این سلسله، به همراه روح حاکم بر جغرافیای ایران آن روزگار که بخشی از جریان شعوبی گری را در ضمن بازگشت به عصر سلطانی ایرانیان نمایندگی می کرد، دست مایه ای شد تا فضای حکمرانی حتی در عراق، نمایی ایرانی به خود ببیند. گواه این امر، رسومی دولتی بود که بازنمایی از آیینهای کهن شاه و دربار در ایران باستان و نمایشی از پیوندهای بویهیان با گذشته شاهی ایران بود.این مقاله، تکاپویی بر شناسایی مراسم آیین های دولتی دیلیمیان و در حقیقت، چشم اندازی بر پیوست این امارت به سلسلههای ایران باستان است. مراسم سلطانی ضمن پیوستگی آشکار با سیستم حکومتی، اوضاع زمانه بویهیان را به شیوه وصفی بررسی میکند. مقاله حاضر بر آن است، تمامی مراسم دولتی بویهیان را ضمن ارائه در قالب گردآمدهای آیینی در کنار جایگاه اندیشه شاهی در سلسلهای با اندیشه ترکیبی ایرانی ـ شیعی به پیشخوان اندیشه پژوهشگران آل بویه بسپارد
https://psq.bou.ac.ir/article_63549_1ef423d929d889c557a33ff719be1101.pdf
2012-12-21
68
93
10.22081/psq.2017.63549
آل بویه
آیین های شاهانه
قرن چهارم هجری
جشن تاجگذاری
رسم آستان بوسی
محسن
الویری
1
عضو هیئت علمی و رئیس گروه تاریخ دانشگاه باقرالعلوم(ع)
AUTHOR
احمد
فلاحزاده
2
دانشجوی دکتری تاریخ اسلام و دانش آموخته حوزۀ علمیه قم
AUTHOR