مقاله حاضر، بیآنکه منابع مشروعیتبخش فرازبانی را انکار کند، در پی بررسی کاربرد انواع روشهای مشروعیتبخشی از طریق زبان به کنشها و اعمال سیاسی در طول جنگ تحمیلی است. به عبارت دیگر، با مفروض پنداشتن قابلیتهای زبان در تولید مشروعیت برای اعمال و کنشها، پرسش آن است که: کنشگران میدان سیاست، از چه شیوههایی برای تولید مشروعیت کلامی تصمیمات و اعمال مرتبط با جنگ بهره جستند؟ بدیهی است تحلیل گفتمان با رویکرد متنمحور، روش مناسبی برای انجام این تحقیق است؛ درعینحال میتوان از تحلیل گفتمان بهعنوان مبنای نظری پژوهش نیز بهره جست. ازاین‌رو، متنهایی که از سوی کنشگران دوره جنگ تحمیلی تولید شدهاند، به سه ژانر دفاع، جهاد و صلح قابل تقسیماند. همچنین در خلال پژوهش، به بافت درونمتنی، میانمتنی، موقعیتی و تاریخی هر یک از ژانرها و نیز استراتژیهای شیوههای مشروعیتبخشی زبانی در هر یک از آنها توجه شده است. مطالعه گفتمان جنگ از این منظر، مؤید تنوع و تکثر روشی در تولید مشروعیتهای کلامی از سوی کنشگران حاضر در میدان سیاسی است.
)