علامه محمد باقر مجلسى(1110 - 1037ه ق) فرزند مولا محمد تقى مجلسى، از علماى مشهور و نامدار دوره پایانى عهد صفوى است. به اعتقاد بسیارى از دانشمندان شیعى و غیر شیعى، وى مروّج مذهب امامیه در سده یازدهم هجرى در ایران بوده، و از نخستین کسانى است که به ترجمه و نشر احادیث ائمه اطهار (ع) به زبان فارسى در ایران همت گماشت.
این در حالى است که در آن دوران علماى برجسته، فارسى نویسى با نثر ساده و دور از تکلّف و تصنّع را فروتر از شأن و مقام علمى خود مىدانستند. آثار انبوه و پر حجم او، اعم از تألیفات فارسى وعربى، در موضوعات گوناگون مانند: تاریخ معصومین(ع) عقاید، ادعیه، اخلاق و آداب و سنن، از زمان تألیف آنها، مورد توجه و استفاده خواص
و نیز عموم مردم بوده است.
اثر پر ارج وى «بحارالانوار» در شمار مهمترین کتب اربعه متأخره قرار دارد. نفوذ و تأثیر او در سلاطین صفوى، معرّف جایگاه بلند سیاسى اجتماعى او در عهد صفوى است.
)