نظریه کارکردی پل ارتباطی میان علم سیاست و حکمرانی سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی

Document Type : Research Paper

Authors

1 Doctoral student of Political Science, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

2 Professor at Tehran University

3 Associate Professor, Political Science Department, Research Science Unit, Islamic Azad University, Tehran, Iran

10.22081/psq.2024.65511.2733

Abstract

علم سیاست درکشورهای خاورمیانه رشته‎ایی نوظهور (علم متاخر از کنش) تلقی می‎شود؛ به عبارت دیگر در این کشورها فرآیند دگرگونی هنجاری در حوزه‌های ساختاری پیش از فضای آموزش انجام می‌گیرد.فقدان ارتباط میان علم سیاست و حکمرانی، بخشی از این بحران کلان است. مسئله مقاله پیش‎رو بررسی نقش علم سیاست در شکل‎گیری حکمرانی ایرانی است. این مسئله بر این امر تمرکز دارد که جایگاه و نقش علم سیاست در مناسبات نهادهای قدرت چگونه است و برای اجرایی‎شدن مناسبات موثر میان علم سیاست و مناسبات قدرت چه باید کرد؟ به منظور تبیین و تحلیل این مسئله، پرسش اصلی مقاله به این موضوع اشاره دارد که «ارتباط میان علم سیاست و حکمرانی سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی در ساحت‎های ساختاری و کارکردی از طریق چه فرایندی قابل ایجاد است؟» فرضیه مقاله بیانگر این امر است که «نظریه‌های توسعه بومی و الگوی پیشرفت ایران اسلامی که در مقایسه با نظریه‎های غربی تطابق بیشتری با فرهنگ سیاسی ایرانیان داشته نقش موثری در توسعه ادبیات حکمرانی سیاسی به جا خواهد گذاشت و این امر منجر به تقویت آموزه‌های ساختاری انقلاب اسلامی در ایران می‎شود.از آنجایی که حکمرانی سیاسی به‌عنوان آموزه‌ای برای ایجاد موازنه و تعادل در ساختار اجتماعی تلقی می‌شود، برونداد این امر چنین خواهد بود که هرگونه شکل‌بندی ساختاری در حوزه حکمرانی سیاسی و علم سیاست می‌تواند تاثیر خود را در آموزه‌های فرهنگی و اجتماعی منعکس ‌سازد؛ از این‎رو تطابق این دو ساحت امری ضروری است.

Keywords