عصر ما را، به حق، مىتوان عصر پژوهشهاى علمى پیشرفته نامید و گسترش دانش و تکنولوژى نوین و توانایى استثنایى بشر معاصر، در حل معضلات و مسائل مبتلا به جامعه را، حاصل پژوهش خواند.
هر چه مسائل جامعه پیچیدهتر باشد، لزوم انجام تحقیقات بارزتر خواهد بود و هر چه دامنه تحقیقات گستردهتر گردد، لزوم سرمایهگذارى و تربیت و جلب نیروهاى محقق و همچنین ایجاد تشکیلاتى منسجم و پویا به منظور برنامهریزى، اداره و جهت دادن به فعالیتهاى پژوهشى حیاتىتر مىنماید.
در جهان امروز، کشورهایى که به استقلال ملى و اهداف توسعه جامعه خویش بها مىدهند، در برنامهریزىهاى استراتژیک و سیاستگذارى علمى خود، پژوهش را در اولویت نخست قرار دادهاند.
حوزه و دانشگاه به عنوان برجستهترین نهادهاى علمى و انسان ساز و مترقى در کشور، رسالتى خاص در امر پژوهش برعهده دارند و اگر بپذیریم که توسعه و پیشرفت عمدتا زاده تلاش انسانهاست، تعالى و رشد جامعه در گرو توانایى و استعداد نیروهاى تحصیل کردهاى است که ثروت برجسته ملى و نیروى بالقوهاى محسوب مىگردند و مىتوانند متضمن رشد فرهنگى، سیاسى، اجتماعى و اقتصادى ملت باشند.
)