آدامز، ی.؛ دایسن، ر. (1399). پنجاه متفکر بزرگ سیاسی. پ. ایزدی (مترجم). تهران: ثالث.
آلغفور، س.م.ت. (1375). نقش فرهنگ در ساختار ایران معاصر. نقدونظر، 2(3-4)،
صص. 112-137.
ابراهیمی دینانی، غ.ح. (۱۳۹۲). حکمت نظری و حکمت عملی در آثار سعدی. سعدیشناسی، شماره ۱۶، صص. ۲۴ - ۳۲.
احمدوند، ش. ؛ شجاعی، س.م.س. (1401). حکمرانی و مشروعیت اطاعت در گلستان سعدی. ماهنامه علمی جامعهشناسی سیاسی ایران، سال پنجم، شماره۴، صص. ۱۴۸۶ - ۱۴۹۹.
اخوانکاظمی، ب. (1383). پیوند ادب و سیاست: عدالت و قیام در اندیشۀ سیاسی سعدی. اطلاعات سیاسی اقتصادی، شماره 203- 204، صص. 128- 133.
ازغندی، ع.ر. (1379). ناکارآمدی نخبگان سیاسی ایران بین دو انقلاب. (چاپ دوم). تهران: قومس.
ازغندی، ع.ر. (۱۳۹۱). اندیشههای سیاسی سعدی. تهران: نشر قومس.
ازغندی، ع.ر.؛ دلاور، ا. (1389). نقش فرهنگ سیاسی نخبگان حاکم در سقوط محمدرضا شاه (بررسی موردی نخستوزیر هویدا از بهمن1343تا مرداد 1356). رهیافتهای سیاسی و بینالمللی، شماره23، صص. 51-75.
اسکینر، ک. (1393). بینشهای علم سیاست. ف. مجیدی (مترجم). تهران: فرهنگ جاوید.
امیدبخش، ع.ر.؛ جلالی، م.ا. (۱۴۰۰). بررسی رابطۀ خدایگان و رعیت در آرای سیاسی سعدی از منظر تاریخگرایی نو. ادب پارسی، 12(2)، صص. ۹۳ - ۱۲۴.
ایونز، م.(1383). نخبهگرایی. م. شهابی (مترجم). فرهنگ اندیشه، سال سوم، شماره دهم. صص.11-33.
بشیریه، ح. (1381). جامعهشناسی سیاسی (نقش نیروهای اجتماعی در زندگی سیاسی). تهران:
نشر نی.
بشیریه، ح. (۱۳۸۴). آموزش دانش سیاسی: مبانی علم سیاست نظری و تأسیسی. تهران: نگاه معاصر.
بشیریه، ح. (1387). موانع توسعه سیاسی در ایران. تهران: گام نو.
ثروت، م. (1388). سیاست مدن از دید سعدی. تاریخ ادبیات، 3(60)، صص. 5-19.
جوینی، ع. (1387). تاریخ جهانگشای جوینی. م. قزوینی (مصحح). تهران: هرمس.
حقجو، س. (۱۳۸۱). حکمت سیاسی سعدی (اخلاقی واسطۀ میان فرادست و فرودست و ادبیت آن). پژوهشنامه علوم انسانی و اجتماعی، 2(6-7)، صص. ۹۷ - ۱۱۷.
خورشیدی، م.؛ حقیقت، س.ص. (۱۳97). سعدی و سنّتهای فکری سازندۀ عرف سیاسی. پژوهشنامه علوم سیاسی، شماره 21، صص. 37- 7۲.
دشتی، ع. (1356). قلمرو سعدی. (چاپ پنجم). تهران: امیرکبیر.
دلاور، ا. (1387). فرهنگ سیاسی نخبگان در دوره پهلوی دوم. گفتگو، شماره52،
صص. 140-111.
رفیعپور، ف. (1378). آناتومی جامعه: مقدمهای بر جامعهشناسی کاربردی. تهران: شرکت سهامی انتشار.
روشه، گ. (1383). تغییرات اجتماعی. م. وثوقی (مترجم). (چاپ پانزدهم). تهران: نشر نی.
زرینکوب، ع. (۱۳۷۹). حدیث خوش سعدی: دربارۀ زندگی و اندیشۀ سعدی. تهران: انتشارات سخن.
زونیس، م. (1387). روانشناسی نخبگان سیاسی ایران. پ. صالحی، س. امینزاده و ز. لبادی (مترجم). تهران: چاپخش.
سریعالقلم، م. (1386). فرهنگ سیاسی ایران. تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
سعدی، م. (۱۴۰۲). کلیات سعدی. بر اساس تصحیح و طبع م.ع. فروغی؛ ب. خرّمشاهی (تصحیح، مقدمه، تعلیقات و فهارس). (چاپ نهم). تهران: دوستان.
طباطبایی، س.ج. (۱۳۹۵) اندرزنامهنویسی خلاف آمد عادت سعدی. سعدیشناسی، شماره ۱، صص. ۱۱۷ - ۱۵۳.
طباطبایی، س.ج. (1400). تاریخ اندیشۀ سیاسی در ایران: ملاحظاتی در مبانی نظری. تهران: مینوی خرد.
ظهیریناو، ب.؛ پاکمهر، ع. (۱۳۸۷). اندیشههای سیاسی و حکومتی سعدی در بوستان و گلستان. پژوهشنامه علوم انسانی، شماره ۵۸، صص. ۹۹- ۱۲۲.
فولر، گ. (1387). قبله عالم. ع. مخبر (مترجم). تهران: نشر مرکز.
قزلسفلی، م.ت. (1401). دلهرۀ هستی؛ درآمدی بر اندیشۀ سیاسی اضطراب. تهران: خاموش.
قوام، ع. (1394). سیاستشناسی: مبانی علم سیاست. تهران: سمت.
کوزر، ل. (1377). زندگی و اندیشۀ بزرگان جامعهشناسی. م. ثلاثی (مترجم). تهران: علمی.
ماسه، ه. (1369). تحقیق دربارۀ سعدی. غ.ح. یوسفی (مترجم). تهران: توس.
منوچهری، ع. (1397). پارادایم نصیحت. تهران: پژوهشکدۀ تاریخ اسلام.
موحد، ض. (۱۳۹9). سعدی. (چاپ هفتم). تهران: نیلوفر.
میلانی، ع. (۱۳۸۷). تجدد و تجددستیزی در ایران. (چاپ هفتم). تهران: اختران.
هاتسک، ا.؛ ویکنز، جی.ام. (1383). گلستان و بوستان: پیشگفتار. تهران: هرمس و مرکز گفتگوی تمدنها.
هراری، ی.ن. (۱۳۹۷). انسان خردمند: تاریخ مختصر نوع بشر. ن. گرگین (مترجم). تهران: فرهنگ نشر نو.
هلد، دیوید. (1384). مدلهای دمکراسی. ع. مخبر (مترجم). تهران: روشنگران و مطالعات زنان.
هیوود، ا. (1400). سیاست. ع. عالم (مترجم). تهران: نی.