نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه نقاشی دانشکده‌ی معماری، شهرسازی و هنر دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران و پژوهشگر پست دکتری در دانشگاه الزهراءس، تهران، ایران. (نویسنده مسئول).
2 دانشیار گروه نقاشی دانشکده‌ی هنر دانشگاه الزهرا س ، تهران، ایران
3 استادیار گروه معماری منظر دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
The present research is about the pragmatics of the discourse of commitment and the problem of autonomy in the paintings of 1960s and 1970s in Iran, particularly the institutes that produced such a discourse. The method of research is qualitative content analysis. We answer the following main question: How did the discourse of commitment from the perspectives from the viewpoints of Ernesto Laclau, Chantal Mouffe, and Norman Fairclough affect the visual language of Iranian painting in 1960s and 1970s? The findings indicate the factors the contributed to the formation of this discourse of commitment in the paintings of those decades. According to the discourse of commitment that was prevalent then, the main visual elements of a committed autonomous painting is as follows: the paintings were often figurative (formalist) and narrative (content-centered); the content and form were visible separately; formalistic innovation was not accepted in the forms of the paintings; they were easy to understand by laypeople; masses of people were encouraged to cut off the hands of the corrupt regime and imperialism, particularly America, from the public wealth of the country, which was accompanied by communication of concepts such as fight against injustice, pursuit of justice, pursuit of Islam, return to oneself, autonomy, nativism, etc.; all those concepts were against the Pahlavi regime, and the central node for religious groups was Islamism, and for leftist groups was populism
کلیدواژه‌ها [English]
عنوان مقاله [العربیة]
تداولیة خطاب الالتزام وإشکالیة مرکزیة الذات فی فن الرسم فی غضون الأربعینیات والخمسینیات
چکیده [العربیة]الهدف من البحث الراهن هو دراسة تداولیة خطاب الالتزام ومسألة مرکزیة الذات فی فن الرسم فی الأربعینیات والخمسینیات، خاصة المؤسسات التی تنتج هذا النوع من خطاب الالتزام. أُنجز البحث وفقًا لمنهج تحلیل المحتوى النوعی وتمّت فیه الإجابة على سؤال رئیسی هو ما الخصائص التی أدّى دور خطاب الالتزام من منظور إرنستو لاکلو وشانتال موف ونورمان فیرکلاف إلى ظهورها فی اللغة المرئیة للرسم الإیرانی فی الأربعینیات والخمسینیات. أظهرت النتائج الخصائص التی تسبّبت فی تشکیل هذا النوع من خطاب الالتزام فی فن الرسم إبان الأربعینیات والخمسینیات من القرن الماضی (الهجری الشمسی) فی إیران. استنادًا إلى خطاب الالتزام الذی ظهر فی هذین العقدین، فإن الخصائص المرئیة الرئیسیة للرسم الملتزم ومرکزیة الذات هی کما یلی: کانت اللوحة عادةً تشخیصیة (شکلیة) وسردیة (محوریة المحتوى)؛ کما أنها ینظر فیها إلى الشکل والمحتوى بشکل منفصل؛ وأنه لم یُقبل التطور الشکلی فی الأشکال المستخدمة فی الرسم؛ وأنه یفهمها غالبیة الناس بسهولة. کانت الجماهیر متحمّسة لقطع أیدی النظام الفاسد والإمبریالیة ـ وخاصة الولایات المتحدة ـ من الثروات العامة للبلاد، وکان ذلک مصاحبًا لنقل مفاهیم مثل مناهضة الاستبداد وتوخی العدالة والرغبة فی الإسلام والعودة إلى الذات ومرکزیة الذات والمحلیة وما إلى ذلک؛ وکانت جمیع هذه المفاهیم تتعارض مع النظام البهلوی، کما أن الدالّة المرکزیة للجماعات الدینیة کانت الإسلامویة، والشعبویة للجماعات الیساریة.
کلیدواژه‌ها [العربیة]
)